ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Χθεσινή η ανάρτηση, την προτείνουμε γιατί δεν χαρίζεται σε κανένα!
24/07/18
Γράφω πριν τα τηλεδικαστήρια,
Τον τηλεθρήνο,
Τα … copy-paste δελτία,
Τον κανιβαλισμό
Σήμερα είναι μια δραματική ημέρα. Ίσως χειρότερη από τη χθεσινή. Από τις χειρότερες της ζωής μου.
Χθες, απλώς έβλεπα το έργο να συμβαίνει δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Κατά τις
12 το μεσημέρι, άκουσα τον θυελλώδη άνεμο να σαρώνει την πόλη και λέω «όχι ρε γαμώτο.
Ήρθε. Και είναι και χειρότερος από ό,τι περίμενα». Και όσοι ασχολούμαστε,
ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό: ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Το φωνάζαμε μέρες τώρα.
Σίγουρες πυρκαγιές, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος σε αυτήν την
χώρα. Θα δείτε γιατί.
Πέρασα όλο μου το βράδυ, σκεπτόμενος πώς
είναι εκεί που κυκλοφορείς αμέριμνος, ξαφνικά να γεμίζει ο τόπος καπνούς και
φωτιές κι εσύ να εγκλωβίζεσαι λίγα μέτρα από τη θάλασσα, μέσα στο αυτοκίνητό
σου, προσπαθώντας να ξεφύγεις, χωρίς να ξέρεις πώς στο διάολο προέκυψε όλο αυτό
και προς τα πού πηγαίνει. Να έχεις δίπλα σου το νερό και να καίγεσαι.
Σκεφτόμουν
το γεγονός ότι το ενδεχόμενο να πάω για μπάνιο στο Ζούμπερι, χθες που είχα μια
πολύ δύσκολη εργασιακά ημέρα και η θάλασσα με χαλαρώνει, ήταν εξίσου πιθανό με
το να πάω απλώς για έναν καφέ. Σκέφτηκα πως άλλοι σαν εμένα θα πήγαν τελικά και
θα βρέθηκαν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή. Θα έζησαν τον εφιάλτη και εν
τέλει κατά τύχη θα επιβίωσαν, ή απλώς θα πέθαναν με φρικτό τρόπο. Όσοι είδαν τη
φρίκη και έζησαν, θα κουβαλούν αυτές τις μνήμες μια ολόκληρη ζωή.