“Το 1837 ηγεμόνας στην Ελλάδα ήταν ο γερμανοτραφής
βασιλιάς Όθωνας. Κάποια μέρα ένας Βαυαρός στρατιώτης της φρουράς του Όθωνα έκανε
σκοπιά στη γέφυρα πάνω απ’ το Μεγάλο Ρέμα, την κοίτη ενός ξεροπόταμου στο
Πικέρμι, ένα χωριό λίγα μίλια βορειοανατολικά της Αθήνας. Του φάνηκε λοιπόν σαν
κάτι να λαμποκοπά μες το ρέμα. Σκαλίζοντας το χώμα ανέσυρε αυτό το κάτι, που
θύμιζε ανθρώπινο κρανίο που είχε ενσωματωμένες πάνω του διαμαντόπετρες!!.
Έσπευσε να κρύψει τον θησαυρό του σε κάποια τάφρο στο Πικέρμι.
Όταν γύρισε στο Μόναχο, δεν έπαψε να κοκορεύεται για το
πολύτιμο αρχαιοελληνικό εύρημά του, το κρανίο με τους πολύτιμους λίθους. Όταν
κάποτε προσπάθησε να το πουλήσει τον συνέλαβαν για τυμβωρυχία. Η αστυνομία
κάλεσε τον διακεκριμένο ζωολόγο Ανδρέα Βάγκνερ σαν τον πλέον ειδήμονα.
Αποδείχτηκε τότε πως τα “διαμάντια” δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κρύσταλλοι
ασβεστίτη. Αλλά, προς κατάπληξη του Βάγκνερ, το κρανίο δεν ανήκε σε αρχαίο
Έλληνα, μα σε ανθρωποειδή πίθηκο ηλικίας 13 εκατομμυρίων ετών.
Το μοναδικό αυτό εύρημα του στρατιώτη άναψε τη σπίθα για να
ξεκινήσουν πυρετωδώς οι έρευνες για αναζήτηση οστών στην Ελλάδα.
Γερμανοί, Αυστριακοί, Γάλλοι, Ελβετοί, Εγγλέζοι και
Έλληνες επιστήμονες μαζεύτηκαν στο
Πικέρμι, όπου επιχείρησαν ευρείας κλίμακας ανασκαφές στο διάστημα μεταξύ 1839
με 1912. Έτσι, από το Μεγάλο Ρέμα ήρθαν στην επιφάνεια υπολείμματα όντων που
από τη μια φαίνονταν οικεία και αναγνωρίσιμα, μα από την άλλη πάλι ήταν εντελώς
περίεργα. Σχεδόν όλα τα ευρήματα του Πικερμίου αποκαλύφθηκε πως ήταν ενδιάμεσου
τύπου, οι «κρίκοι που λείπανε» ανάμεσα σε διαδοχικές περιόδους, στοιχείο που ενίσχυε
σημαντικά την αναδυόμενη νέα τότε θεωρία για την Εξέλιξη των Ειδών (Δαρβίνος,
πρώτη έκδοση 1859).
Τα παλαιοντολογικά ευρήματα του Πικερμίου αναφέρονται σε
επιστολή του Δαρβίνου προς τον ερευνητή παλαιοντολόγο
Albert Gaudry. 17 Σεπτεμβρίου 1866 [Charles Darwin: The Correspondence, Cambridge University Press, σελ. 317].
Τα ευρήματα της Αττικής αναφέρονται επίσης στα
συγγράμματα του Δαρβίνου “Καταγωγή των ειδών” και “Καταγωγή του ανθρώπου”.