Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

ΤΟ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΠΑΡΚΟ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS ΕΝΟΨΕΙ ΘΕΡΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ


του ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΓΑΡΑ*

Το Παραλιακό Πάρκο είναι ένας Δημοτικός ιδιόκτητος χώρος στη κεντρική παραλία της Αρτέμιδος που εφάπτεται του αιγιαλού, δημιουργήθηκε δε, για να προσφέρει στη τοπική κοινωνία και τους επισκέπτες της πόλης χώρους αναψυχής και περιπάτου, αναδεικνύοντας τη παράκτια ζώνη και βελτιώνοντας τη ποιότητα ζωής των δημοτών. Περιλαμβάνει δεκάδες στρέμματα πρασίνου κυρίως πεύκα, παιδική χαρά, στέγαστρα παγκάκια και πάγκους. Χωρίς αμφιβολία είναι ένα πολύτιμο Δημοτικό αγαθό, που όμως δεν έτυχε τα προηγούμενα χρόνια ιδιαίτερης φροντίδας από 
     
τις εκάστοτε δημοτικές αρχές με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε υποβάθμιση. Παραμένοντας αφύλακτο όλα τα χρόνια, παρουσιάζει σήμερα μια αλγεινή εικόνα, αφήνοντας άναυδους εκείνους που το διέρχονται! Αφέθηκε απροστάτευτο και στη τύχη του, απέναντι σε κάθε είδους βανδαλισμό και αυθαιρεσία.

Είναι σίγουρο, ότι η επικρατούσα κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει μαγικά από τη μια μέρα στην άλλη, ωστόσο είναι αναγκαίο, ενόψει θερινής περιόδου, να υπάρξουν άμεσες ενέργειες από τη δημοτική αρχή και τις αρμόδιες δημοτικές υπηρεσίες, ώστε το πάρκο να επιστρέψει στην εύρυθμη λειτουργία του.
ΠΡΟΤΑΣΗ Με στοχευμένο σχέδιο δράσεων, το Παραλιακό Πάρκο μαζί με τη γειτονική ευαίσθητη περιοχή Β1 Ζώνη απολύτου προστασίας (υγροβιότοπος Αλυκή), θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να αποτελέσουν, ένα επίκεντρο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, φιλοξενώντας  προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης ώστε να αξιοποιηθούν περαιτέρω μαζί σαν ένας ανοικτός χώρος μάθησης, προσφέροντας πλήρη κατανόηση της ιδιαίτερης αξίας που έχει στον άνθρωπο, στην ποιότητα ζωής του και την οικολογική ισορροπία της πόλης. Μια πρωτοβουλία  που μπορεί να αναπτυχθεί σε σχέση με τα σχολεία της περιοχής, ειδικές Περιβαλλοντικές οργανώσεις με τεχνογνωσία πάνω σε τέτοια θέματα,  ακόμα και με την Ομάδα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Ινστιτούτου Αστικής και Αγροτικής κοινωνιολογίας σύμφωνα με τις Ετήσιες σχετικές Εγκυκλίους οι οποίες εκδίδονται από το ΥΠ.Ε.Π.Θ για το σκοπό αυτό. 

1 σχόλιο:

  1. Θα άξιζε πραγματικά τον κόπο να δουλέψει κανείς ένα ντοκυμαντέρ για τους ρημαγμένους τόπους και το θέαμα που αφήνουν σήμερα οι οργανωμένοι κοινόχρηστοι χώροι (πάρκα, πλατείες, παιδικές χαρές, αθλητικές εγκαταστάσεις), καταγράφοντας τη σημειολογία του πολιτισμικού μας στάτους, μαζί με την απάθεια της πολιτείας και των δημοτικών αρχών.
    Έργα που πληρώθηκαν, και πληρώνονται ακόμα απ’ όλους μας πανάκριβα (κραυγαλέο παράδειγμα τα Ολυμπιακά έργα), παραδόθηκαν κάποια στιγμή πανηγυρικά, χωρίς καμιά πρόβλεψη – μελέτη για τους όρους και το κόστος της συντήρησης, της φύλαξης, της αξιοποίησης. Κι αυτό αποτελεί μια νεοελληνική «κανονικότητα», χωρίς κανείς δεν διανοείται να αναζητήσει ευθύνες, κι ακόμα λιγότερο, να τις αποδώσει.
    Θα άξιζε ακόμα να αναδειχθεί το πώς το φαινόμενο διαφοροποιείται ανάμεσα στις τοπικές κοινότητες, ακόμα και σε γειτονικές (πχ. Ραφήνα – Λούτσα).
    Λες και οι χώροι αυτοί έχουν παραδοθεί για να εκτονώνουν ελεύθερα το μίσος τους ξεστρατημένα μυαλά και μεθυσμένα παληκάρια, ανταποδίδοντας τα ίσα σε μια κοινωνία που έχει αποτύχει. Έχουμε κάνει πολλά βήματα πίσω!
    Γιατί, πώς να εξηγήσει κανείς, πέρα από τη φυσική φθορά μιας 10ετίας, τους σπασμένους φανοστάτες, τις βαμμένες με σπρέυ λιθοδομές, τις αυθαίρετες κατασκευές, τις σπασμένες πέτρες, τους ρημαγμένους κήπους, εικόνα που σοκάρει ακόμα περισσότερο, όταν κυριαρχεί σαν ανθρώπινη παρέμβαση μέσα σ’ ένα περιβάλλον με τέτοιο φυσικό κάλλος, όπως η παραλία της Αρτέμιδας.
    Μήπως το δικαίωμα διέλευσης που παραχωρείται τόσα χρόνια στους ιδιώτες επαγγελματίες της παραλιακής θα έπρεπε να συνδυάζεται με την υποχρέωση συντήρησης και αποκατάστασης?

    ΑπάντησηΔιαγραφή