Λίγο μόνο απομένει …

… για να κλείσει η δίσεκτη αυτή χρονιά.

 

Προσβλέπουμε στο 2021 με τη σκέψη μας στους υγειονομικούς

ΑΓΑΝΤΑ !

 

Δεν είναι ήρωες, όπως εύκολα λέγεται από πολλούς αυτό τον καιρό της πανδημίας.

 

Τα χειροκροτήματα απ’ τα μπαλκόνια τους κάνουν να χαμογελάνε πικρά, κρύβοντας τον θυμό τους.

Είναι εργαζόμενοι. Είτε με τίτλους, πτυχία και εξειδικεύσεις, γιατροί ή νοσηλευτές, είτε βοηθητικό προσωπικό στην καθαριότητα, στη φροντίδα και τη μεταφορά των ασθενών. Και προπάντων είναι άνθρωποι.

 

Αν η πανδημία σημαίνει τη στέρηση της αγκαλιάς, της παρέας, των συνευρέσεων, των θεαμάτων και του γλεντιού, όλα όσα οι περιορισμοί και τα lockdown κλέψαν απ’ τη ζωή μας,

Για εκείνους όλα αυτά είναι η πιο μικρή απώλεια.  

Ένα κύμα της πανδημίας στην κοινότητα, γι’ αυτούς είναι τσουνάμι.

 Η Διάστρωση στον Ιερό Βράχο 

Αισθητικές Ενστάσεις 

 και μια Παραίτηση

 

 

Κυριάκος Κατζουράκης, Ζωγράφος

Ομότιμος Καθηγητής Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ

 

Είμαι μέλος του ΔΣ του μουσείου της Ακρόπολης και μιλάω για τα έργα που ξεκίνησε το ΥΠΠΟΑ πάνω στο βράχο, όχι ως ειδικός αλλά ως πολίτης με μακρά θητεία στο χώρο του πολιτισμού.

 

Προσπαθώ να περιγράψω τη θλίψη μου για την κακομεταχείριση της κοινής μνήμης μας και την απαξίωση κάποιων βασικών αρχών που κάποτε ούτε καν χρειαζόντουσαν λόγια για να κοινοποιηθούν, ήταν κοινωνικά αυτονόητα. Όπως η αίσθηση της ιστορίας και των παθών του λαού που ζωντάνευαν πάνω στον κακοτράχαλο βράχο – στα μάτια μου ιερός ως φορέας μνήμης και φορέας πολιτισμού – που η προσοχή μας στο δύσκολο βάδισμα πάνω στις πέτρες του, μας οδηγούσε στην κυριολεξία να σκύβουμε με προσοχή, να γινόμαστε ένα με τη δυσκολία του. Κι αυτό μας αναβάθμιζε σε κατ’ ουσία ερευνητές της ιστορίας των 2500 χρόνων του, γιατί δεν είναι μόνον οι ναοί του, οι Καρυάτιδες, τα αγάλματα, το θαύμα της «μη γεωμετρίας» του Παρθενώνα με τις οπτικές διορθώσεις. Είναι και η αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής, η σημαία του Σάντου και του Γλέζου, το τζαμί, ο βίαιος εκχριστιανισμός του, η ασεβής στάση των Άγγλων που το χρησιμοποίησαν σαν οχυρό, ο βομβαρδισμός του Μοροζίνι, οι μύθοι και η μυθοπλασία του, ο ενεργητικός ρεμβασμός των ερωτευμένων, η ληστεία του Ελγίνου, η ηρεμία που αποπνέει όταν σταθείς και κοιτάξεις τη θάλασσα χωρίς βιασύνη, χωρίς να σε εγκαλεί το καθήκον.

ΛΙΓΕΣ  ΝΙΦΑΔΕΣ  ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ !

 

Κυρίαρχο μοτίβο των χριστουγεννιάτικων γιορτών οι νιφάδες. Κι όχι άδικα.

Μαγεύει η περίτεχνη μορφή των κρυστάλλων, με τις ανταύγειες και τους ιριδισμούς τους.

Η φωτογράφιση αυτών των μικροσκοπικών κομψοτεχνημάτων της φύσης δεν είναι απλό πράγμα. Θέλει ιδιαίτερη τεχνογνωσία για να συλλάβεις την εφήμερη εικόνα τους πριν λιώσουν ή εξαερωθούν.

Πρώτος διδάξας ήταν ο μετεωρολόγος και φωτογράφος Wilson Bentley, που από μικρός είχε γοητευτεί από την εικόνα που του αποκαλύφθηκε, όταν σε ηλικία 15 ετών επιχείρησε να δει χιόνι σ’ ένα μικροσκόπιο που του χάρισαν. Κατάφερε να τις καταγράψει με το φωτογραφικό του φακό για πρώτη φορά το 1885, στα 20 του χρόνια. Αναπτύσσοντας την τεχνική του έγινε τελικά διάσημος για τις φωτογραφίες του. Ένα άρθρο του για τη μοναδικότητα της δομής της κάθε νιφάδας προκάλεσε αίσθηση και σύντομα οι δημοσιεύσεις του στα μεγάλα περιοδικά National Geographic, Nature, Scientific American βρήκαν μεγάλη απήχηση, οι φωτογραφίες του διατηρούν μέχρι σήμερα την ιστορική τους αξία και το βιβλίο του «Κρύσταλλοι Χιονιού» κυκλοφορεί ακόμα.

Η αντίληψη που ανέπτυξε με αφορμή τη διαπίστωση ότι ο στερεοσκοπικός σχηματισμός της αρχιτεκτονικής της κάθε νιφάδας είναι ιδιαίτερος, μοναδικός και ανεπανάληπτος είχε και τη  φιλοσοφική της προέκταση.

Τα πάντα, έτσι ακριβώς, σαν τις νιφάδες του χιονιού, είναι ιδιαίτερα και ανεπανάληπτα, αφού το κάθε τι (κι ο καθένας από μας) είναι γέννημα μοναδικών και ανεπανάληπτων περιστάσεων.

Η διαφορετικότητα χαρακτηρίζει τη φύση και την εξέλιξη.

 

Καλές Γιορτές να ‘χουμε!

 

Με το καλό να αφήσουμε πίσω μας αυτή την περιπέτεια

Να μας μείνουν μόνο τα πολλαπλά μηνύματά της!

Από τον φωτογράφο Nathan Myhrvold τραβηγμένες σε θερμοκρασίες -26 έως -29 βαθμούς Κελσίου