ΤΟ ΝΕΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ

ή κατά το ελληνικότατο: Ο,ΤΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΙΣΑΙ

Δεν μας έφταναν τα μνημονιακά βάρη που φορτωθήκαμε όλοι από τις παλιές αμαρτίες των πολιτικών ηγεσιών και την αναλγησία, τις πολιτικές σκοπιμότητες και τον παραλογισμό των πιστωτών, και φτάνουμε σήμερα όπου, με τέτοια νομοθετικά κατασκευάσματα να  παίρνουν τον δρόμο για να γίνουν νόμοι του Κράτους,  απειλούνται συνταγματικά δικαιώματα του πολίτη, αν στο όνομα της ανάπτυξης (η λέξη ταμπού),  εκείνος αφήνεται ανίσχυρος να αμυνθεί και να διεκδικήσει το δίκιο του, έρμαιο της παραβατικότητας της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Τα Καταστήματα Υγειονομικού Ενδιαφέροντος, ακριβώς επειδή αποτελούν οικονομική δραστηριότητα που μετέχει σε βασικό  πυλώνα της Ελληνικής Οικονομίας, δηλαδή τον Τουρισμό (20 – 25 % του ΑΕΠ), βρίσκονται για το λόγο αυτό στο επίκεντρο ενδιαφέροντος του νομοσχεδίου αυτού.

Η άρον άρον εσπευσμένη προώθησή του, με μια διαδικασία διαβούλευσης καταμεσής μες  τον Αύγουστο, χωρίς να συνοδεύεται από αιτιολογική έκθεση, ούτε καν  το συνοδευτικό ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ που αναφέρει, δικαιολογημένα παραπέμπει στην υπόνοια πως πρόκειται για ένα «αναγκαστικό» νομοσχέδιο, ανάμεσα στα τόσα προαπαιτούμενα από τους “θεσμούς”. 

Αναρωτιέται κανείς: Μ’ αυτούς τους όρους αδειοδοτούνται οι επιχειρήσεις στις χώρες της Ε.Ε. ?         

Με μια απλή ανάγνωση αυτού του νομοσχεδίου διαπιστώνει εύκολα κανείς πώς ό,τι σημαντικό ζήτημα περιλαμβάνει μετατίθεται σε Υπουργικές Αποφάσεις, ΚΥΑ, Προεδρικά Διατάγματα και εγκυκλίους, ώστε να γίνεται εντελώς απρόβλεπτο και σκοτεινό ως προς τα αποτελέσματά του.

Μια σκέτη δήλωση – γνωστοποίηση αρκεί για να κάνει επιχειρηματία τον όποιο επίδοξο ιδιώτη, χωρίς να τον υποβάλλει σε καμιά διαδικασία προληπτικού ελέγχου νομιμότητας.

Παράλληλα, εισάγει μια δεύτερη διαδικασία έγκρισης που κάπου στο μέλλον, εντελώς αόριστα, μένει να προσδιοριστεί, και που θα καθορίζει το «επίπεδο κινδύνου» της κάθε οικονομικής δραστηριότητας για τις διάφορες (?) «πτυχές του δημόσιου συμφέροντος» (μη σας διαφύγουν οι φιλολογικές αποχρώσεις στο κείμενο).

Το πιο κραυγαλέο, γιατί ζούμε σ’ ένα τόπο απόλυτης ανοχής στην ασύδοτη ηχορύπανση, είναι πως η χρήση μουσικής απ’ τα κάθε λογής μαγαζιά πάει πακέτο με τη δήλωση-γνωστοποίηση, χάνοντας το χαρακτήρα διακριτής διοικητικής πράξης.

Δικαίωμα, λοιπόν, πέραν κάθε αμφισβήτησης το ηχο-ρυπαίνειν.!!!  

Τρίβεις τα μάτια σου διαβάζοντας πως οι έλεγχοι θα’ ναι ΜΟΝΟ ενδεικτικοί, κι ας συσσωρεύονται βουνά οι βεβαιωμένες παραβάσεις απ’ την Αστυνομία, κι ακόμα, πως με το νόμο και τη βούλα οι ελεγκτικές αρχές θα αντιμετωπίζουνε με «επιείκια» τους παραβάτες, θα τους μαλώνουν ευγενικά, με τις κυρώσεις σαν το έσχατο μέσο.

Τι σχέση μπορεί να έχει ο συντάκτης τέτοιου κατασκευάσματος με τη νομοθέτηση, αναρωτιόμαστε ξανά.

Γνωρίζουμε πως έχει ξεκινήσει εκστρατεία από οργανώσεις και φορείς τοπικούς, περιβαλλοντικούς, οικολογικούς, κλπ., για την απόσυρση αυτού του σχέδιου νόμου, γιατί προσβάλλει βάρβαρα το κοινό αίσθημα για τη δημοκρατία και αποδυναμώνει την αυτοδιοίκηση.

Στα πλαίσια αυτά, σας παραθέτουμε το link του AVAAZ για τη δική σας υπογραφή στη δήλωση απόρριψης. 

Μετράει!

https://secure.avaaz.org/el/petition/Proedro_Voylis_Voyleytes_Topiki_Perifrereiaki_Aytodioikisi_Katapsifiste_to_Nomo_tis_Ihorypansis_kai_tis_Anomias/?eapShlb