(ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ)
Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ...!!!!
Έχω αράξει σε μια ξαπλώστρα στη μεγάλη
παραλία.
Το ελαφρό αεράκι φέρνει την πολυπόθητη
δροσερή αύρα της θάλασσας που λαμποκοπάει κάτω από το γενναιόδωρο
–και σήμερα- φως του ήλιου. Η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη ξανά. Στον ορίζοντα,
σε κοντινή απόσταση, διακρίνονται τα βουνά της αντίκρυ στεριάς με τις
ανεμογεννήτριες που μου χαλάνε λίγο την ατμόσφαιρα αλλά κάνω πως δεν τις
βλέπω...
Νιώθω σα μικρό παιδί σ’ αυτή την
παραλία. Όπως τότε που μετρούσα τα μπάνια και τα παγωτά...Έτσι και σήμερα.
«Σαράντα δύο μπάνια» λέω φωναχτά και η κυρία από τη
διπλανή ξαπλώστρα με κοιτά με ένα μικρό μειδίαμα στα χείλη. Μάλλον διέκρινε την
ευχαρίστηση στα μάτια μου και αποκρίθηκε στο κάλεσμα λέγοντας «Μπράβο!Εμείς
μόνο πέντε. Ερχόμαστε με το λεωφορείο...»