MySpaArt

 

Ο «ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ»

 

Είναι η υγεία δημόσιο αγαθό;

 

Δικαιολογούν περιστάσεις δυνάμει καταστροφικές τη λήψη αναγκαστικών μέτρων σε βάρος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας;

 

Η πανδημία COVID 19, με την αγωνιώδη αβεβαιότητα για την εξέλιξή της,  ρίχνει συνάμα άπλετο φως στο ασυμβίβαστο της αχαλίνωτης, χωρίς όρια, ελεύθερης αγοράς με το κοινωνικά συμφέρον.

 

Παρακολουθούμε στις μέρες μας την αμηχανία, τα κομπιάσματα και τον ξερόβηχα μιας μεγάλης διακρατικής ένωσης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ενώ διακηρύσσει την εγγύηση της ευημερίας και του μέλλοντος των πολιτών της, τα βρίσκει σκούρα στις δοσοληψίες της με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στο χώρο του φαρμάκου, γιατί αυτοί έχουν άλλες προτεραιότητες.

 

Αντιγράφω και παραθέτω, βρίσκοντάς την εξαιρετικά επίκαιρη, την επωδό ενός βιβλίου που έπεσε στα χέρια μου:

 

    …….  Βρισκόμαστε στην αυγή μιας επανάστασης στον χώρο της υγείας. Ο «ελέφαντας στο  δωμάτιο» όμως – το προφανές πρόβλημα που επιμένουμε να αγνοούμε – είναι η παγκόσμια φτώχεια. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός του πλανήτη επιβιώνει με λιγότερα από δύο δολλάρια την ημέρα, ενώ η οικονομική πτυχή της παρασκευής και παροχής νέων φαρμάκων είναι άλλη μια τραγωδία.  Η υποτονική προσπάθεια που έχουμε καταβάλει για την ανάπτυξη ενός εμβολίου για τον ιό Έμπολα, από το 1976 που ανακαλύφθηκε, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση·  ο ιός δεν είχε μελετηθεί σχεδόν καθόλου, κι όλες οι προσπάθειες άρχισαν όταν οι πλουσιότερες χώρες ένιωσαν ότι απειλούνται από την μετάδοσή του. Παρότι ασχολούνται με θέματα ζωής και θανάτου, οι φαρμακοβιομηχανίες είναι επιχειρήσεις, δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα·    κι όταν καλούνται να αποφασίσουν για τις ερευνητικές τους προτεραιότητες, ένας κρίσιμος παράγοντας – αν όχι ο καθοριστικός – είναι το πιθανό οικονομικό κέρδος. … θα ήταν παραπλανητικό να μιλάμε για νέα φάρμακα δίχως να αναφέρουμε τις οικονομικές παραμέτρους που αποτελούν εμπόδιο στον δρόμο μας. Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε νέα διεθνή ινστιτούτα και διαφορετικούς τρόπους χρηματοδότησης της ιατρικής έρευνας και των φαρμάκων, όπου η ευζωία των ανθρώπων, αλλά και γενικά των έμβιων οργανισμών στη Γη, θα είναι ο υπέρτατος σκοπός, ανεξάρτητα από το οικονομικό κέρδος.

 

Όπως ισχύει με όλες τις επιστημονικές επαναστάσεις, δεν έχουν σημασία μόνο οι νέες γνώσεις. Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα μας κρίνουν όχι γι’ αυτά που ξέρουμε, αλλά γι’ αυτά που κάνουμε με όσα ξέρουμε.

 

Απόσπασμα από το δοκίμιο «Η Κομψή Θεραπεία» Daniel Davis, Εκδόσεις ΠΕΚ